Jak powstawał kościół w Imielinie?

Na początku XX w. zrodziła się myśl o budowie kościoła oraz powstaniu samodzielnej parafii w Imielinie. Inicjatywa ta wyszła od mieszkańców Imielina. Spotkała się ona z aprobatą ówczesnego proboszcza chełmskiego ks. Aleksandra Liska, a później jego następcy ks. Pawła Winklera.

1 października 1902 roku zawiązał się "Komitet sprawy kościoła Imielińskiego", który następnie przemianowano na "Komitet Budowy Kościoła w Imielinie". Już 20 pazdziernika 1902 roku otrzymano ze strony kościelnej zgodę na budowę kościoła, a 16 maja 1904 r. władz państwowych. Następnie zakupiono projekt budynku kościelnego autorstwa architekta Koziczyńskiego. Niestety rada parafialna w Chełmie nie zaakceptowała tego projektu. Ostatecznie przyjęto do realizacji projekt autorstwa architekta Giemzy z Katowic. 29 czerwca 1909 roku na zebraniu gminnym zdecydowano o rozpoczęciu budowy. Uroczysta Msza św. w kościele parafialnym w Chełmie oraz poświęcenie miejsca budowy przez ks. proboszcza Pawła Winklera 11 lipca 1909 roku zainicjowało prace budowlanne. Ukończono je latem 1912 roku. Kardynał Jerzy Kopp, ówczesny biskup wrocławski delegował do dokonania aktu poświęcenia kościoła w Imielinie ks. Ryszarda Stehera. Jednakże ks. Stecher zmarł, w związku z czym aktu poświęcenia dokonał proboszcz z Tychów i nowy dziekan dekanatu mikołowskiego ks. Jan Kapica. Nastąpiło to 29 września 1912 roku.

Jak rodziła się parafia w Imielinie?

9 stycznia 1911 roku kardynał Kopp wydał Dekret eregujący lokalię w Imielinie. Dekret ten wszedł w życie 1 marca 1911 roku. Lokalia jest to placówka duszpasterska, która była w sprawach duszpasterskich częściowo zależna od parafii macierzystej, zaś w sprawach majątkowych miała całkowitą niezależność. W czasie wizytacji kościoła i lokalii pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel w Imielinie, przeprowadzonej 16 listopada 1915 roku, wyrażono życzenie, "aby utworzyć osobną parafię w Imielinie".
Jednakże dopiero w dniu 29 lipca 1925 roku ks. Teofil Bromboszcz na mocy specjalnego upoważnienia administratora apostolskiego Augusta Hlonda powołał do istnienia 28 nowych parafii, wśród nich parafię Imielin.
Dekret erygujący parafię Imielin wszedł w życie 1 sierpnia 1925 roku. Jest to oficjalna data powstania parafii mimo, że wcześniej była tu lokalia i nowo wybudowany kościół.
Pierwszym proboszczem parafii Imielin został ks. Maksymilian Elsner.

Kościół okazał się za mały!

Kościół w Imielinie, wybudowany w latach 1909-1912 okazał się w praktyce za mały dla rozrastającej się parafii, stąd dekret wizytacyjny z kwietnia 1932 roku zalecał, by dążyć do jego rozbudowy lub do wybudowania nowego. Biskup Stanisław Adamski pismem skierowanym do ks. Konstantego Kuloka z 27 listopada 1936 roku polecił, aby poczynić starania w celu zrealizowania tej palącej kwestii. W krótkim czasie powstał projekt rozbudowy świątyni oraz Komitet Rozbudowy Kościoła. Niestety, wybuch II wojny światowej uniemożliwił realizację zamierzonego planu rozbudowy kościoła.
Po wojnie przygotowano nowy plan rozbudowy kościoła, sporządzony przez architekta Jana Kapołkę. 7 października 1947 roku zgodnie z zarządzeniem władz diecezjalnych przesłano do Kurii Diecezjalnej szczegółowy plan rozbudowy świątyni wraz z prośbą o jego zatwierdzenie. Biskup Juliusz Bieniek pismem z dnia 28 października 1948 roku plan ten zatwierdził i wydał zgodę na jego realizację.
Po otrzymaniu zgody władz państwowych przystąpiono do prac budowlanych, które w zasadniczym etapie trwały od wiosny 1948 roku do wiosny 1953 roku, tzn. do chwili poświęcenia dobudowanej części kościoła.
Dobudowaną, jeszcze niedokończoną, część kościoła poświęcono w Niedzielę Palmową 21 marca 1953 roku. Decyzję taką podjął ks. proboszcz Ignacy Rembowski, po wcześniejszym uzgodnieniu z projektantem kościoła architektem Janem Kapołką oraz radą parafialną, na zebraniu 25 lutego 1953 roku. Ks. proboszcz podjął tak szybką decyzję o poświęceniu kościoła ponieważ w dniu 22 marca 1953 roku dowiedział się, że dobudowana część kościoła ma zostać przejęta na rzecz Skarbu Państwa i zamieniona na magazyny.
Poświęcenia kościoła dokonał pod nieobecność biskupów (zostali wygnani z diecezji) dziekan dekanatu mysłowickiego, ks. Jan Wodarz, proboszcz z Krasów.